Dwa lata.

  Dwa lata.

  Dwa cudowne lata z Wami. Tak w pełni, tak oficjalnie. Nie wiem, co powinnam napisać, żeby było dobrze, żeby wywołać u Was uśmiech, ani jak doprowadzić Was do łez. Tak działają na mnie Wasze komentarze, wiecie?
  Czuję zawsze to niezrozumiałe ciepło w okolicach serca, kiedy widzę, że się odezwaliście i, że jeszcze macie chęć przekraczać próg mojego świata.
  Cieszę się, że Jesteście.
 
  Przez ostatni rok wiele się działo. Bardzo dużo. Nowe znajomości, powroty do starych. A w tym wszystkim towarzyszyło mi słowo. Słowo pisane. Jestem w gazetce szkolnej, napisałam coś, co inni nazywają książką i jestem dumna. Jestem dumna z siebie bardziej niż kiedykolwiek. Tak, właśnie tak. Mam odwagę spełniać moje marzenia i pisać. Mam odwagę walczyć o moje pasje i rozwijać je. Mam szczęście, że jestem i że otaczają mnie osoby, które chcą dzielić ze mną mój świat. Mam tego bloga i Was. Wasze słowa i myśli.


  Dziękuję. Dziękuję, że jesteście ze mną.

  Lubię dla Was pisać.

***

p.s
Już jutro zabieg.
myślę i tęsknię za Pau. i Mariuszem.