Nie-myśli.

  Czuję bezsilność, taką paraliżującą. Dziwnie mi z tym moim światem uczuć i myślami wirującymi, których nie jestem w stanie odkryć, w pewien sposób usłyszeć. Wiem, że są, ale nie mam pojęcia, czego dotyczą.

  Płaczę szeptem, bez łez. Tam, w środku, w sobie. Taki płacz boli bardziej. Łzy chyba pozwalają nam wyrzucić z siebie złe emocje, wspomnienia, uczucia, myśli. Wszystko to, czego nie chcemy mieć w duszy. Taki deszcz łez, który nie oblewa duszy, ale wysusza ją.

  Moja głupia podświadomość, podsuwa pod przymknięte powieki obrazy jeszcze tak świeże, takie delikatne w swej prostocie, wyczuwalne jeszcze opuszkami palców.Dobrze i bezpiecznie było w Mariuszowych ramionach i ciepłym spojrzeniu Pau. Dobrze było, a nawet doskonale. Przyjemna fala uczuć, zalewała moją dusze, dławiąc płacz, który był niepotrzebny… Sama obecność tych dwojga – wystarczała.

  A teraz? Jest dziwnie, bardzo dziwnie. Cichy śmiech i niedosłyszalne słowa za drzwiami mojej siostry i jej miłości. Mają siebie w ten piątkowy, parszywy wieczór. A ja Mariusza po drugiej stronie, o ileś kilometrów stąd i Pau., z którą coś pękło, nie wyszło.

  Jest dziwnie, bardzo dziwnie. Serce potrzebuje wyciszenie, albo… czegoś. Czegoś, czego nie jestem w stanie objąć w tej chwili swoimi myślami.

  Kiedy czas się zatrzymał, kiedy  wskazówki przestały odliczać kolejne sekundy? Kiedy ja zatrzymałam się w pustce? Może dawno,dawno temu, kiedy stęsknionym wzrokiem żegnałam miejsce, w którym czułam się dobrze, w którym zostały dwie ważne osoby – Pau. i Mariusz; Hubert i Dominika. A może wtedy, kiedy żegnałam się z Dominiką, wiedząc, że mogę jeszcze się z nią zobaczyć? A może wtedy, kiedy wyłączałam „Stowarzyszenie wędrujących dżinsów”?

  Nie wiem.

  Czuję się w tej zatrzymanej sekundzie, niczym para na szybie, która jest dowodem, że ktoś oddychał przed chwilą przy niej.Czuję się taka przezroczysta, jakby trzeba było stosować różne metody, by mnie zauważyć, by nie stłuc mojego wnętrza. Och!

 

  Jestem smutna.

  Bardzo smutna.

 

 p.s obiecuję, że już nie będę zadręczała was słowotokiem, jak przy poprzedniej notce. Przynajmniej się postaram.