Czułam Twoją obecność bardziej niż kiedykolwiek, gdy tak patrzyłeś...

  Edyta Górniak - List.

  "Spojrzeliśmy na siebie, szukając słów, które nie istniały."
  Carlos Ruiz Zafón Cień wiatru.

  Siedząc na niebieskim krześle, kręciłam się wokół własnej osi, próbując uniknąć niebieskoszarych tęczówek, które na tle brązowej opalenizny miały intensywniejszy odcień. Czułam jak moje serce krzyczy bezgłośnie, by odwrócił wzrok i dał mi chwilę spokoju. Milczące spojrzenie jest chyba gorsze od potoku słów.
  Kierowałam zatem słowa jedynie do dwóch zielonych spojrzeń, które utkwione były we mnie z ciekawością, omijając te niebieskie, mające w sobie wyjątkowo hipnotyzującą, a zarazem raniącą, moc. Choć pragnęłam ze wszystkich sił wyczytać z nich to, co wydawało mi się mówić, nie potrafiłam. Po prostu stchórzyłam.
  Myślałam, że znam każde z jego spojrzeń. Każdą barwę jego głosu.
  Moja teoria została zburzona w pokoju z brzoskwiniowymi ścianami, które w słabym świetle żarówki wydawały się mieć kolor pomarańczowy. Nie patrząc w stronę trójki siedzącej na łóżku, gdy nie było to konieczne, obserwowałam nie widząc, niebo pokryte szarymi, deszczowymi chmurami. Kłócąc się z własnym sercem, rozumem i pragnieniami, próbowałam uporządkować wewnętrzny chaos spowodowany tym jego spojrzeniem. Nieświadomie zadawał mi kolejne ciosy, skutecznie zamykając usta, które przy nim zawsze wydobywały z siebie przeróżne dźwięki. Może nawet nie zauważył, że jestem wyjątkowo milcząca? Wiem, że na pewno nie zauważył mojego szybciej bijącego serca, kiedy zdałam sobie sprawę, że właściciele zielonych tęczówek kierują się w stronę brązowych drzwi. Odetchnęłam swobodnie dopiero wtedy, kiedy zdałam sobie sprawę, iż nie zostaniemy w pokoju sami. A gdyby tak się stało, czułabym się niczym w pomieszczeniu, którego ściany powoli, wzmagając napięcie, przesuwają się w stronę środka, zmniejszając dzielącą nas odległość.
  A przecież wyczuwałeś moją radość, kiedy odebrałam od Ciebie telefon. I słyszałeś, gdy śmiałam się do słuchawki, mówiąc Ci, że możesz przyjechać. A kiedy wreszcie, siedząc na parapecie w niebieskim pokoju, zobaczyłam Cię jadącego na rowerze, niemalże wyskoczyłam z okna, by szybciej Cię przywitać. A potem, powstrzymując wytęsknione serce, wypytywałam Cię o wrażenia, siedząc koło Ciebie na mojej ulubionej huśtawce.
  Dlaczego zatem nagle umilkłam, gdy zaczął padać deszcz i słychać było pierwsze grzmoty na niebie? Dlaczego Twoje spojrzenie tak bardzo mnie bolało i paraliżowało, gdy siedzieliśmy w tym samym pokoju? Dlaczego nie usiadłam z wami na łóżku, tylko na krześle, mając Cię naprzeciwko siebie? Dlaczego zerkałam w Twoją stronę tylko wtedy, gdy Ty pokazywałeś Im zdjęcia z wakacji i opisywałeś wszystko? I dlaczego, do cholery, prawie stawało mi serce, gdy patrząc prosto w Twoje oczy, słuchałam Twoich słów skierowanych tylko do mnie? I dlaczego odpowiedziałeś niemalże niewidocznym wzruszeniem ramion, gdy zapytałam czemu się tak patrzysz, jakbym Ci coś zrobiła, z wyczuwalnym strachem (?) w głosie.
  To nie było zwykłe spojrzenie. Ono było inne. Jakby wyczekujące, jakby chcące powierzyć mi jakąś tajemnicę, do której prawo mam tylko ja. Jakby chciało mi wyznać coś, do czego dorosłeś przez te ponad dwa tygodnie niewidzenia się. Było inne, nieznane mi, obce. Paraliżujące, hipnotyzujące, wywołujące uczucie smutku i melancholii.
  Nigdy tak nie patrzyłeś i proszę, nie patrz więcej. Bo wtedy byłeś mi tak obcy i odległy, a jednocześnie bliższy niż kiedykolwiek.

_____

W sobotę:
płaczę na ślubie, bawię się na weselu Łukasza i Uli.

Panna Julia:
Mamo, ja na weselu nie będę siedziała z wami, tylko z Ilonką.