O kocie, który spadł z komina.

  A ja jestem taka skołowana, proszę Pana.
  O tak, właśnie tak. Poprzewracało mi się w głowie i to fest! Bo kto normalny wyciąga zeszyty z zakazaną treścią! i czyta je przed samiutkim snem? Chyba tylko ja i jeszcze jakaś garstka równie masochistycznych osób. Nie wiem dlaczego jeszcze wspominam to, co zostało zamknięte na zawsze przez Siłę Wyższą. Nie wiem, kto jest tą Siłą Wyższą, ale jestem na nią niemiłosiernie zła. I kto normalny myśli na zakazane tematy w nocy, kiedy najwięcej smutnych myśli wychodzi z zakurzonych kątów i siada na skraju łóżka, na ramieniu, wplątuje się we włosy, wtapia w powietrze.
  Chyba sprawia mi to taką bolesną satysfakcję. Gdy tylko wyciągam spod sterty wspomnień tamte, zaczyna mi się kręcić w głowie, powietrze zatrzymuje się w płucach, jakby miało być tą ostatnią dawką, oczy przygotowują się na nowy potok łez i wszystkie obecne w moim pokoju duszki - skupiają na mnie wzrok. I zaczynają się nieme zakłady, jak tym razem zareaguję na nową dawkę wspomnień? Z czasem szło mi coraz lepiej, bo tamte myśli zastępowały świeże, lepsze. Ale teraz, kiedy nadszedł ten długo wyczekiwany czas przez polską młodzież, czuję, że się rozsypuję od środka. Nocami i nad ranem, kiedy zaciskam usta, by nie wypowiedzieć na głos jego imienia.
  Jestem dużą dziewczynką, prawda? Powinnam powstrzymywać niektóre pragnienia. Tak też robię. Ale czasem jest tak cholernie ciężko. Tamten czas nie został wyidealizowany przeze mnie i to jest chyba jeszcze gorsze? Gdybym sobie wmówiła, że w każdym calu było idealnie - może mniej bym tęskniła? Ale nie! I tęsknię czasem, ale nie tak, jak kiedyś. Bo kiedyś, proszę Pana, to każde uderzenie serce tak bardzo ciążyło i bolało. Niemalże czułam, jak moje biedne serce jest rozrywane przez niedelikatne palce. A ja przecież ja tak lubię dłonie!
  Czasem wydaje mi się, że już naprawdę wiem, co robić i, że wszystko mi się poukładało w głowie a ta cała przeszłość jest tylko powieścią, do której przestałam wracać. Moją ulubioną powieścią. Stwarzaną przez kilkanaście miesięcy, słowo po słowie, zdanie po zdaniu, strona po stronie. A może ja ją tylko wyśniłam? Jak autor, któremu czasem się śni, że powinien napisać taką książkę a nie inną? Jak Pan myśli, proszę Pana?
  Bo tak właściwie to wszystko działo się na wyobrażanej płaszczyźnie i o. Kot spadł z komina i potłukł tę cienką taflę lodu, po której stąpaliśmy...

____

Dopisek:
Dostępne w sieci jest opowiadanie:
"Bez odwrotu" mojego autorstwa.
Szablon jest w małym remoncie,
bo się Onet na mnie uwziął!
Zapraszam ciekawych.