Pisareczka i jej tekst.

  Pewna osoba, z którą rozmawiam na wspaniałym komunikatorze, nazywanym powszechnie "gg", przy pytaniu, co u mnie, dodaje: Pisareczko. Jest to niezmiernie miłe i dodaje skrzydeł. A właściwie przy każdym takim zwrocie czuję się... lepiej. O tak, do dobre słowo. Marzenia nabierają materialne kształty w tej jednej chwili i przyszłość wydaje się taka, jaką chciałabym mieć.
  Piszę. Nie ograniczam się do bloga. Zapisują czasem swoje myśli w pamiętniku, w listach, w sms-ach, kiedy mam "natchnienie", które potem zapisuję jako "robocze". Piszę w Wordzie. Dużo słów zostaje zapisanych na tej białej karcie. Bo tak naprawdę, to ja uwielbiam wymyślać historię ludzi, którzy istnieją tylko w mojej głowie, a potem oddychają na papierze. Uwielbiam stwarzać każdą z ich cech, wypowiadać myśli, stwarzać im marzenia i spełniać je lub wyzywać na pojedynek z cierpliwością i wiarą. Tylko ja i wyimaginowana postać, z którą być może czasem ktoś się utożsami. Lubię wplatać w te wszystkie sytuacje chwile ze swojego życia, by potem o nich pamiętać, kiedy powrócę do tego, co zapisałam. Bo każda przeżyta sekunda na nowo budzi się we mnie i kończy, kiedy mam na to ochotę. Wybieram inne zakończenia, niż się spodziewałam naprawdę. Zapisuję coś, czego nie spodziewałam się, iż mogłabym zapisać. I czasem dziwię się samej sobie, że na coś takiego "wpadłam".
  Lubię odkrywać siebie podczas pisania. Zapominać o tym, co jest i przenieść się na chwilę w inną rzeczywistość. Lubię rozmawiać ze sobą i z moimi Bohaterami.

  Od sześciu miesięcy i czterech dni, na moim twardym dysku spoczywa tekst, na którym naprawdę mi zależy. Włożyłem w niego całe swoje serce i moje myśli, moje uczucia i pragnienia. A wszystko przeplata się z moimi wyobrażeniami o idealnej chwili i z sytuacjami, które przeżyłam. Występują osoby, które istniały w moim życiu i, mimo iż nie ma ich namacalnie - są ciągle w sercu i między myślami.
  Pamiętam dzień, kiedy zaczęłam go tworzyć. Miałam jakiś zarysowany plan, co do rozgrywającej się akcji, ale wszystko się zmieniło i zmierza ku innemu zakończeniu, którego wbrew pozorom - jeszcze nie wymyśliłam.
  Pisanie tego tekstu (bo nie wiem, do jakiej kategorii go zapisać) jest dla mnie jednym, wielkim znakiem zapytania. Nie wiem, jak wszystko potoczy się dalej. Sama siebie trzymam w ciągłym napięciu, czekam na figle mojej wyobraźni. Jestem czytelniczką i widzem zarazem, który pragnie dobrnąć do celu. Różnica polega tylko na tym, iż widz czy czytelnik nie tkwi przy jednym utworze przez ponad pół roku.
  Z jednej strony - tak bardzo chciałabym to zakończyć, przeczytać na nowo i nanieść jakieś poprawki, ale z drugiej - nie wyobrażam sobie, iż kiedyś otworzę odpowiedni folder i zobaczę datę 29.12.2008 - xx.xx.xxxx rok - czas, w którym pisałam.
  Ten czas był wyjątkowy. A ja przyzwyczaiłam się do moich bohaterów - Amelii i Michała, i innych osób stworzonych przy pomocy mej wyobraźni. I wiem, że kiedyś to wydrukuję, mimo dużej ilości stron. I może zaniosę do jakiegoś wydawnictwa. Ale to kiedyś. Bardzo odległe "kiedyś", które być może nigdy nie nadejdzie...
  Na razie rozkoszuję się chwilą, która trwa i każdym następnym słowem, które zostało zapisane w tymże tekście, na początku znane jako "Szept serca", potem jako "Karuzela uczuć". Powróciłam do pierwszego tytułu, który na pewno zostanie zmieniony...
 
  Zapowiedź.

 

Tylko prawdziwa miłość potrafi zatrzymać czas dla dwóch zakochanych serc...