Szklany mur.

Flyleaf - Stay far away so close.


'And if you look, you look through me
And when you talk, you talk at me
And when I touch you, you don't feel a thing'

 

  Otworzyła na oścież drzwi, wpuszczając do środka powiew jesiennego wiatru. Położyła torbę podróżną przy schodach. Oparła rękę na białej poręczy i z niepokojem serca rozejrzała się dookoła. Przy każdym jej kroku, o beżowe ściany odbijało się echo. Tik, tik, tik, niczym miarowe uderzenia zegara, który zawsze tyka odmierzając kolejne sekundy zbliżające do kolejnego spotkania, skracając mękę tęsknoty. Zawsze jest o jedną sekundę mniej.

  Albo o jedną sekundę więcej, gdy ktoś odchodzi bezpowrotnie.

  Zdjęła czerwony płaszczyk i powiesiła go na poręczy. Maleńki przedpokój nigdy nie zdradzał wystroju i ciepła całego domu.

  Podeszła do białych drewnianych drzwi, za którymi ukryła się kuchnia skąpana w promieniach słońca. Nacisnęła na klamkę i siłą skumulowaną w mięśniach ramienia, pchnęła drzwi do przodu. Przyjemny dreszcz musnął jej plecy, kiedy stare zamki zaskrzypiały. Rozchyliła malinowe wargi, gdy jej zielone tęczówki zobaczyły pustkę i nic poza tym.

 Białe płytki odbijały światło słoneczne. Białe, surowe ściany zaczęły sunąć do środka, próbując zamknąć w swoim uścisku kobietę, która niespodziewanie weszła w kwadrat nicości.

  Odgarniając włosy do tyły, zamknęła za sobą drzwi. Poszła w stronę salonu. Łuk oddzielający przedpokój od beżowego pokoju, chciał się zawalić, złożyć, pochłonąć ją, ale stał nadal dumnie i obserwował kruszącą się nadzieję.

  Wdrapując się po schodach, trzymając się kurczowo poręczy, przytrzymała wolną ręką swoje serce. Podtrzymywała je i motywowała do pompowania krwi. Otwierając po kolei wszystkie drzwi, zaglądając w każdy kąt i pod nieistniejące meble, które od lat zajmowały te same miejsca – zaczęła się śmiać. Bardziej z niemocy niż radości.

  Zbiegła po schodach, które tyle razy przemierzała. Wybiegła z samotnego domu, niegdyś tętniącego życiem i usiadła na drewnianych schodach werandy. Płaszczyk położyła obok. Rozejrzała się po okolicy, wierząc że zaraz na podjeździe zatrzyma się czerwona furgonetka i wyskoczy z niej wysoki brunet o lazurowych tęczówkach. Dała mu kilka długich sekund, które powoli ginęły w czasoprzestrzeni, skazane na zapomnienie.

  Opony czerwonej furgonetki nie zaskrzypiały na żużlowej powierzchni. Drzwi czerwonej furgonetki nie otworzyły się szeroko. Siedzenie czerwonej furgonetki nie poczuły na sobie materiału dżinsu ani szeleszczącej kurtki wysokiego mężczyzny z lazurowym spojrzeniem.

  Zacisnęła mocno powieki. Nie śniła. Rzeczywistość zacisnęła palce na jej nadgarstku i pociągnęła ją za sobą. Razem wśliznęły się przez szparę jej obaw i tam usiadły w kącie. Razem obserwowały to, co przeminęło.

  Wstała i zgarniając płaszcz, w którego fałdach ukrył się lęk, ruszyła przed siebie. Stukając obcasami zostawiała za sobą głos swojego serce i ślad, który zmyje jesienny deszcz.

  Właściciel lazurowych tęczówek nie będzie w stanie jej odnaleźć już nigdy.

 

  On, uczestnik podróży w stronę nieskończoności, będzie mógł zaciskać palce na szacie Rzeczywistości. Ale Rzeczywistość wzgardzi jego wołaniem. Zignoruje jego przenikliwe spojrzenie i oddzieli zakochanych grubą taflą szkła.

  Podejdzie do zimnego, przezroczystego muru. Będzie szedł wzdłuż niego, dopóki będzie ją widział. Czerwony płaszczyk w jej dłoni, wysokie obcasy, ciemne dżinsy i zielony golf, wydobywający głęboki smutek z jej tęczówek.

  Będzie szeptał do niej z ustami przyciśniętymi do zimnego szkła, wierząc, że któregoś dnia podejdzie do niego i przyciśnie swoje wargi, dłonie, całe swoje ciało. Mógłby wyciągnąć ku niej dłoń i pociągnąć w swoją stronę. Może trafiłby na miejsce, tę lukę, którą Rzeczywistość zostawiła dla niej, by mogła przez nią spokojnie przejść. Razem trwaliby w Nieskończoności.

  Przyciskając usta do zimnego szkła zostawił na nim swój ciepły oddech.

 

  Kobieta odwróciła się za siebie. Ciepły wiatr musnął jej szyję, wplątał się w kosmyki karmelowych włosów. Przyniósł ze sobą jego słodki oddech, zapach skóry. Owinęła się swoimi ramionami, by na dłużej zachować jego obecność. Ale Rzeczywistość pociągnęła ją za sobą, odgradzając od imaginacji.

  Jego obecność i miłość okazały się silniejsze. Spojrzała za siebie, czując na sobie jego wzrok. Ujrzała kawałek szklanego muru, a za nim jego postać.

 

  Lazurowe tęczówki przeszyły ją na wskroś.