Miasto dwóch serc.

 Moją codzienność urozmaicasz swoim uśmiechem, przelotnym spojrzeniem. Nie musisz nawet nic mówić, ani dotykać zimnymi opuszkami palców mojej dłoni, wciąż tęskniącej za Twoją. Najlepiej jest, gdy jesteś obok. Czuję wtedy, że świat przestaje się kręcić, a wskazówki zegara zatrzymują się i wstrzymują na chwilę oddech czekając, aż moje serce znów zacznie bić normalnie. To prawie niemożliwe, kiedy mam Cię na wyciągnięcie ręki. Jesteś lepszy niż kojąca dawka narkotyku, to chyba znaczy, że się od Ciebie uzależniłam. Ale nie udam się na żadną terapię, lubię oddychać Tobą. Lubię widzieć promienie słońca w Twoich źrenicach i szczęście, którym się ze mną dzielisz. Barwę Twojego głosu także, którą czasem zagłuszasz milczeniem. Mów mi ciągle więcej słów, bym mogła wypełnić nimi swoją duszę, każdy z jej zakamarków. Chcę czuć Cię każdym zmysłem, każdą cząstką siebie. Wypełniaj mnie każdego dnia na nowo, bym mogła ciągle Cię poznawać. Chcę wiedzieć o Tobie tyle, na ile mi pozwolisz, nie przekraczając stworzonych granic.

  Potrzebuję Cię, by swobodnie oddychać, marzyć, śnić. Nie wiem jak to robisz, ale przy Tobie mój świat iskrzy się wszystkimi kolorami z palety malarza: od tych smutnych, przez stonowane, po intensywne. Każda chwila z Tobą ma inny odcień, nigdy nie wiem, jak zabarwisz dany moment. Gdybym mogła, stałabym się płótnem, na które spoglądasz z czułością, stwarzając w głowie obraz, pragnąc go urzeczywistnić. Przyjmowałabym zachłannie delikatne muśnięcia pędzlem, który stał się narzędziem w Twych dłoniach. Drżałabym wewnątrz za każdym razem, kiedy Twoja dłoń zastygłaby na krawędzi mojej duszy.

  To oczywiste, uzależniłam się od Ciebie. I nie umiałabym wyeliminować Cię ze swojego życia, może nawet zginęłabym w szparze bezsensowności, która czasem pochłania takie osoby jak ja. Szukałabyś mnie wtedy? Czy może zniknąłbyś i zajął się swoim życiem, ignorując pewne brązowe tęczówki, które z takim uwielbieniem wpatrywały się w Twoje dołeczki idące w parze z uśmiechem i dłonie zwinnie tańczące z ołówkiem po białym parkiecie kartki. Nie jest mi dobrze bez Ciebie. Jesteś dopełnieniem mojego szczęście, mojej wieczności w świecie marzeń i nadziei. Chcę być ciągle jego obywatelką, za bardzo przyzwyczaiłam się do wszystkich jego miejsc, by tak po prostu zrezygnować. Za długo walczyłam o wizę, by odlecieć pierwszym lepszym samolotem do świata pełnego przyzwyczajeń i monotonii.

  Ciągle czekam na Ciebie i wcale Cię nie nienawidzę, o czym doskonale wiesz. Moje słowa: nienawidzę Cię, dupku, znaczą tyle co: każda nanosekunda mojego istnienia przepełniona jest tęsknotą do Ciebie.

  Ja: Nienawidzę Cię! Będę to powtarzała dopóki...

  On: W to nie uwierzysz! - kończy, przerywając moją myśl, szeroko się przy tym uśmiechając.

 

***

  Z racji tego, iż dzisiaj mój pokój wypełni kilka wspaniałych osobowości (w tym Jego!), a resztę weekendu spędzę z moją słodką miłością, Juleńką, o której mam zamiar Wam coś napisać, moja obecność w tym świecie będzie ograniczona do minimum.

  Pan D.K narysował mi prawie identyczny rysunek.

   

  Za przyczyną pewnej osoby zgłosiłam obydwa blogi do konkursu na Bloga Roku 2009, choć Ta Osoba czyta tylko zakochaj-ja; tak mi się zdaje.

 

  Miłego weekendu. <3