Ej, dziewczyno!

  I nie muszę wcale stawać na palcach, by zatopić się w jej brązowych tęczówkach, choć uważa, że jest ode mnie wyższa. Być może ma rację - o jakieś dwa drogocenne milimetry. Czasem miewa rację, choć jej tego nie mówię, by nie obrosła w piórka. Nie musi mi ciągle powtarzać, że mnie kocha, bo czuję tę miłość nawet, kiedy wbrew mojej woli rysuje kolejne hieroglify na moim przedramieniu. Uwielbiam, kiedy w złości maluje moje kartki. I kiedy patrzy, jakby chciała skręcić mi kark. Nienawidzę, gdy wyrywa mi coś z ręki, ale uwielbiam, gdy je moją kanapkę obleganą przez wiecznie głodnego Daniela. I kiedy wita się ze mną rano w szatni i dzwoni, żeby powiedzieć, że mnie kocha, choć rozstałyśmy się dwie minuty wcześniej. Szaleję za nią do granic możliwości. Za atakiem na ławkę, by usiąść przy oknie bądź ścianie. I kiedy wbrew moim protestom kładzie nogi na moim krześle. Gdy patrzy i robi tę Anecikową minę i rusza przy tym palcami. Kiedy staje za mną na w-fie i rozśmiesza mnie do łez, prosząc, bym się nie udusiła. Gdy protestuje przed zapisaniem mojej złotej myśli na marginesie w zeszycie bądź podręczniku od niemieckiego. Uwielbiam, kiedy kładzie mi głowę na kolanach i opowiada o sobie. Te chwile, kiedy mogę opowiedzieć jej o drobnostce niewartej uwagi. I śmieszny kawał, którego nie rozumiem ani ja, ani ona. I gdy siada obok mnie i wciska się między kogoś. Nienawidzę, gdy obrywam włosami po twarzy - miewają gorsze dni jej czarne kosmyki. I nienawidzę, gdy mówi, że coś z nią nie tak. Ale ponad wszystko kocham to, że przy niej czuję się sobą i mogę robić, co zechcę. Nasze wariactwa niekontrolowane i szaleństwo połyskujące w brązowych tęczówkach.
  Ciągle uważam, że jest idealną cząstką mnie. Słodkim narkotykiem. Miłością życia. Moją kochanką najlepszą. Ramieniem, w którym mogłabym się skurczyć do rozmiarów szpilki. Ciepłym spojrzeniem przenikającym na wskroś.
  Zna mnie. Tak dobrze mnie zna.

  Kocham Cię, moja mała.
  Bez powodu. I z powodem.