... od pierwszego zachwytu.

  Nigdy nie wierzyłam w miłość od pierwszego wejrzenia i nadal nie wierzę. Trzeba czasu, rozmów i bycia przy sobie. Ale coś jednak sprawiło, że zatrzymałam na nim dłużej swój wzrok i jego pierwsze zdanie pamiętam najlepiej. Zachwyt? Przeczucie? To nielogiczne, ale od pierwszego dnia, od drugiego lutego, robiłam wszystko, by zatrzymał się na dłużej w moim życiu. Pragnęłam go mieć w swojej codzienności i przerażała mnie myśl, że mogłoby go nie być. A teraz, kiedy jest dla mnie, kiedy jest ze mną, mam wrażenie, że tak bardzo idealny tworzymy układ. Mam przedziwne uczucie w środku, że czekaliśmy na dzień, by zaistnieć w swoich życiach. Nigdy wcześniej nie byłam tak pewna swojego uczucia. Nie mam żadnej, ale to żadnej wątpliwości. Nawet nie muszę ich odgarniać, odrzucać, bo po prostu ich nie ma, jak bywały wcześniej. Na początku owszem, nie wierzyłam, że naprawdę może być przy mnie do końca, ale teraz czuję, że jest to tak bardzo możliwe.
  To nie była miłość od pierwszego wejrzenia, ale zachwyt, który wybuchł we mnie mocno, wypełnił każdą moją najdrobniejszą cząstkę. Nie pozwolił mi spać w pierwszych nocach i jeszcze czasem strąca sen z powiek. Nie umiem już zasnąć bez jego sms-a z życzeniami dobrej nocy. I ciągle, od ponad trzech miesięcy, budzę się z myślą o nim. A kiedy śni mi się jakiś koszmar, mam ochotę napisać do niego.
  Wciąż zastanawiam się, czy to przeznaczenie (choć on woli realne wytłumaczenia) złączyło nas ze sobą. Miałam być w Radomiu w drugim tygodniu ferii, ale wypadła mi wizyta u dentysty oraz urodziny Julki. Bardzo żałowałam, że drugi tydzień miałabym spędzić w domu. Ale nie żałuję. I wierzę, że coś sprawiło, że spotkaliśmy się w jednym czasie, że stanęliśmy naprzeciwko siebie - pełni tajemnic, a potem chęci poznania, odkrycia tego wszystkiego, co w nas.
  I już nie czuję, że na wszystko jest za wcześnie. To chyba dobry czas. Nasz ulubiony miesiąc, nasze przywiązania i mocna tęsknota. I poparcie wszystkich osób, które są dla mnie ważne i odgrywają znaczącą rolę w moim życiu. I słowa, że pasujemy do siebie także mnie wzmacniają.
  Czuję tak bardzo, że jest tym odpowiednim elementem w moim życiu. Tą cząstką mnie, która szukała natchnienia, spokoju i uczucia. Prawdziwego uczucia budowanego na rozmowie, delikatnym dotyku, pięknej obecności. Czuję, że jest tą osobą, z którą mam ochotę snuć plany. Te bliskie, dalekie, codzienne. Chcę go ciągle poznawać. I być przy nim. Potrzebuję go. Mocno.

  Tak, dziewczęta moje kochane, panna Ilona się zakochała. Do szaleństwa.

 a w sobotę
znów będziemy
dla siebie.