Dla Ślimaczka.

  Enrique Iglesias - Nunca Te Olvidaré.

  Ta piosenka wzbudza we mnie dziwne uczucia. Wiąże się z nią jakiś kawałek mojej historii, ale... nie wiem jaki? Porusza mną tak delikatnie od środka. Coś się działo, kiedy jej słuchałam. Czuję, że moja dusza należy do Iglesiasa, kiedy tylko pierwsze nutki docierają do mnie... cudownie.

 

   Zaczęło się niewinnie. Przeglądałam blogi, na których mogłabym się zatrzymać na dłużej. Klikam na jednego z nich. Pozornie taki zwykły, mało 'ambitny'. Obrazek z kolorowymi kredkami w nagłówku, zielone tło, maleńka czcionka. Zaczynam czytać.

   Pierwsze słowo, pierwsze zdanie - sprawiło, że nie mogłam się oderwać od myśli Autorki. Wywróciła mój świat. Przeczytałam wszystkie notki jednym tchem. Chciałam je spisać w sercu, wydrukować wszystko. Odnalazłam się w tych prostych, niewyrafinowanych zdaniach, w którym Ślimaczek ukryła wszystko.

  Trudno wyrazić wdzięczność, za to, że pisze. Za to, że Jest obecna nie tylko na moim blogu, ale także w moim sercu. Za to, że wspiera. Za jej prostotę, pokorę i dobroć. Za jej dojrzałość, za jej siłę, którą mnie zaraża. Za to, że motywuje mnie do walki.

  Trudno powiedzieć, co czuję, kiedy wchodzę na jej bloga z zamiarem odkrycia nowych słów, nowych myśli. A potem... pozostaje we mnie taka cisza. Zupełnie tak, jakbym była w teatrze na wspaniałym spektaklu i z wrażenia, zapomniała jak się klaszcze.

Czytając, mam taką ochotę wbić się w krzesło i złączyć się z jej myślami. Trudno cokolwiek napisać w komentarzu, by miało to jako taki sens. Wyrażam uczucia słowem...

 

  Olu, dziękuję za to, że piszesz. Za Twoją odwagę do wyrażania uczuć. Za to, że Jesteś silna i pozwalasz mi wierzyć, że i ja jestem taka. Dziękuję za Twoje słowa pozostawione pod każdą notką, które... tak bardzo wyróżniają się z 'tłumu'. Dziękuję.

  Chciałabym wierzyć, że kiedyś będę umiała powiedzieć Ci to prosto w oczy. I, że znajdę Twoją książkę na półce wśród innych - tych najwybitniejszych. I, że kiedyś usiądę na przeciwko Ciebie z myślą, że Jesteś najlepszą Lekarką. ;)

 

   www.slimak1992.blog.onet.pl

 Dziękuję.