Historia pewnej miłości.

   Siedziała na ławce. Na zaczerwienione od łez i mrozu policzki, opadały delikatne płatki śniegu. Każdy inny, niepowtarzalny, taki magiczny. Mrużyła co chwilę szeroko otwarte oczy. Uśmiechała się do siebie, pokazując aparat z turkusowymi gumeczkami. Serce biło spokojnie, niekiedy szybciej, niespokojnie. Czuło, że coś się stanie. Bała się bardzo.

 ...

 

 Bywają w życiu takie chwile, że świat staje w miejscu. Rzeczywistość i przeznaczenie przygotowują nas na jakiś moment, na jakąś chwilę, która ma się wydarzyć. Serce łomocze niespokojnie w piersi, uśmiech przeplata się z niespokojnym spojrzeniem, szukającym czegoś wyjątkowego.

  Niekiedy tak mam. Po prostu. Zapowiedź czegoś niezwykłego. Przyjmuję to jako przygodę. I w głębi serca mam nadzieję, iż ta chwila będzie trwała wiecznie. Otwieram drzwi i wpuszczam świeże powietrze. Pozwalam wypełnić mu pokoje mojego serca, wypuścić smutne wspomnienia.

  Niekiedy żyję tą chwilą.

 

 ...

  Poczuła czyjeś ramię blisko swojego. Ciepły oddech, otulił jej ciało. Wspominała z uśmiechem. Bez żalu, bez gnębiących pytań. Pozwoliła sercu bić tak, jak dawniej. Tęskniła mocno. Chwila uniesienia, przed którą ukrywała się tyle czasu. Wolała zatrzasnąć za sobą drzwi, odizolować od tego, co było; zapomnieć.

  Im bardziej się starała, tym mocniej narażała się na porażkę. Starała się nie myśleć, nie wspominać, kiedy serce chciało trwać w tym stanie. Chciało bić jeszcze dla Niego, słyszeć Jego szept, przypominać sobie zapach, dotyk delikatnych dłoni i mocnych ramion.

  Pozwoliła sobie na spacer alejkami z przeszłości. Szli obok siebie, z uśmiechem, z młodzieńczą ufnością. Koło siebie przeszli wiele godzin. Wypowiedzieli miliony słów na tysiąc sposobów. Niekiedy krzyczeli szeptem. Niekiedy płakali do późnych godzin. Tracili siły, wtuleni w siebie, starając się oszukać czas. Kończąca się powoli gra. Patrzyli na siebie z ufnością, ofiarując sobie ostatnie uderzenia serca, ostatnie myśli i słowa, ostatnie gesty. Byli dla siebie mocniej niż kiedykolwiek. Mocniej, niż serce może sobie wymarzyć.

  Spełniali się przy sobie, uczyli wciąż i wciąż. Błądzili po zakamarkach swoich dusz, opowiadali o przeżyciach, o tym, co widzą, co czują. Mówili do siebie, słuchając się uważnie, by nie uronić żadnego słowa. Razem ocierali swoje łzy, spisując listę wspólnie zrobionych rzeczy i tych, które zostały do spełnienia. Planowali, wiedząc, że czas jest okrutny...

  Od ostatniej łzy, ostatniego spojrzenia, maleńkiego gestu, myśli - minął rok. Wiele łez zostało wylanych, wiele uczuć spisanych. Wiele godzin spędziła zwinięta w kłębek pod ciepłą kołdrą. Spędzała całe godziny, muskając opuszkami palców wspólne zdjęcia i wspomnienia.

  Po roku, odnalazła siłę, by przyjść  w miejsce, gdzie jest namacalnie. Usiadła na białej ławce. Spojrzeniem otuliła litery, składające się w napis, informujący o jego śmierci. Krzyknęła raz, kładąc rękę na zimnej płycie, okrytej białym puchem śniegu. Nie próbowała powstrzymywać łez.

  Patrząc z uśmiechem w niebo, czuła, że Jest. Obecny w jej sercu.

 

 

   Bo miłość trwa wiecznie.

   Bo miłość nie zna granic.