... bliżej mi do bycia kobietą, niż do bycia dziewczynką.

  Chyba zaczynam stawać się małą kobietą. Odkrywam wiele rzeczy, które kiedyś zupełnie mnie nie interesowały. Zmienia się mój punkt widzenia, mój wzrok jakby stał się bardziej wyostrzony, dostrzegam więcej rzeczy, które wypełniają różne osoby, rzeczy, sytuacje.
  Z kobiecości było we mnie kiedyś tyle, iż pociągały mnie spódnice. Tylko w nich tak naprawdę czułam się dobrze. I tak zostało do dnia dzisiejszego. Gdybym mogła, zmieniłabym całą moją szafę. Wypełniłabym ją po brzegi sukienkami i spódnicami, a spodnie odrzuciłabym w najdalszy kąt, a może nawet spaliła.
  Kiedyś nie interesowało mnie to, czy góra pasuje do dołu, czy włosy nie są przetłuszczone. Nie chciałam ubierać się elegancko, ale w najluźniejsze spodnie i najluźniejsze bluzy. No dobrze, to może zostało mi do dnia dzisiejszego. Pociągają mnie luźne rzeczy, za długie rękawy, w których można ukryć dłonie itp. Chyba jednak pozostało coś we mnie z chłopczyka.
  Ale nie wyszłabym tak na ulicę. Teraz czuję się dobrze w koszulach i bluzkach w jasnych odcieniach. Włosy lubię mieć poukładane i wytuszowane rzęsy, zza których obserwuję świat brązowymi oczami. Naprawdę lubię, gdy wszystkie moje części ciała idealnie ze sobą współgrają i zasługują na uznanie innych.
  Chyba staję się kobietą. Dojrzałą dziewczyną, która już nie wzdycha po nocach za pierwszym lepszym chłopcem spotkanym na ulicy. Kiedyś patrzyłam "tak ogólnie", bo ten był cudowny, a tamten... ach! Kolana miękną.
  Teraz ten ktoś musi mieć w sobie to coś. Inne spojrzenie, idealne palce, pieprzyki, podkreślające jego urodę, spojrzenie kryjące w sobie milion tajemnic do odkrycia, uśmiech tak radosny, że nie sposób go nie odwzajemnić i najważniejsze - piękną duszę.
  Z dziewczynki staję się osobą, która niedługo będzie musiała wyfrunąć z rodzicielskiego gniazda. Muszę uczyć się żyć według własnego sumienia, zasad, które wpajała mi mama przez te wszystkie lata. Muszę nauczyć się jeszcze tylu rzeczy, które kiedyś umożliwią mi prowadzenie własnego domu. Dobrych manier przy posiłku, sprzątania domu, gotowania, malowania się, dobierania ubrań, by nie wyglądać jak choinka w kościele i jak osoba, która przyszła do pracy na ognisku wśród znajomych.
  Muszę nauczyć się rozdzielać przeszłość od przyszłości, uczyć się wciąż siebie i innych. Muszę wciąż uczyć się oceniać innych na podstawie tego, jacy są, a nie tego, jak chcę ich widzieć.
  Teraz bliżej mi do bycia kobietą, niż do bycia dziewczynką. Muszę się z tym zmierzyć, choć czasem tak bardzo nie chcę brać na siebie tych wszystkich obowiązków.

  I czasem wydaje mi się, że już umiem naprawdę dużo.
  A wszystko dzięki Mamie, która wciąż mnie mobilizuje
  i czasem zmusza do pracy, która mnie zupełnie nie interesuje. 
 

a ten post to jedno wielkie...., prawda?
bo to Fist ostatnie zmienia
moje słownictwo.  :)
Pozdrawiam Cię Fistaszku.