Moja drugoplanowa pasja.

  Nie jestem typem osoby, która lubi pocić się na w-fie. Nie jestem też typem osoby, która ten w-f uwielbia, ale jest coś, co sprawia, że mogłabym na sali gimnastycznej przesiedzieć nawet kilkanaście godzin...
 
  Na widok piłki o czerwono - pomarańczowym odcieniu miękną mi kolana i serce zaczyna delikatnie wystukiwać rytm. Z każdą chwilą bije coraz mocniej, poziom adrenaliny nagle podskakuje, krew pulsuje w żyłach i pobudza moje mięśnie do działania. Pod stęsknionymi opuszkami palców czuję charakterystyczną powierzchnię, której nic nie jest w stanie zastąpić. Muskam brązowym spojrzeniem okrągłą rzecz, którą ściska Pan Ż., oparty o ścianę. Mam ochotę powiedzieć mu, by odpuścił nam rozgrzewkę, która rozgrzewki raczej nie przypomina i, by wreszcie kazał nam stanąć na środku sali gimnastycznej z opuszczonymi rękoma. Ramię w ramię z osobą z przeciwnej drużyny. Nerwowo odliczam sekundy do chwili, w której podrzucona piłka przetnie powietrze przesycone różnymi emocjami. Obserwują ją czujnie i skupiam się na tym jednym, charakterystycznym dźwięku wydobywamy przy zetknięciu piłki z dłonią. A potem ta cudowna melodia, tworzona przy grze całego zespołu. Niezastąpiona żadnym innym dźwiękiem, charakterystyczna tylko dla tej jednej chwili.
  Piłka odbijana od podłogi. Motywujące okrzyki. Wybuchy radości. Głośne westchnienia. Nieliczne przekleństwa. Panika w głosie. Ogromna nadzieja.
  Uwielbiam te małe, dla niektórych nic nieznaczące wybuchy energii. Uwielbiam, kiedy każdy mój mięsień dostosowuje się do mojego tempa gry i zamierzeń. Uwielbiam, kiedy mogę śmiało przebiec całe boisko, mając po obydwu stronach przeciwników. Uwielbiam, kiedy piłka wpada do kosza i, kiedy niepewnie kręci się na obręczy, sprawiając, że niektóre osoby na chwilę zapominają, jak się oddycha...
 
  Gdyby ktoś mi powiedział jeszcze rok, może dwa, lata temu, że z ogromną śmiałością będę pokonywała różne odległości na boisku, grając w koszykówkę - wyśmiałabym go. Stwierdziłabym, że nie wie, co mówi i by nie przesadzał. Nie lubię w-fu. Jest tak nudno, szczególnie, gdy gramy w siatkówkę. Najprostsze piłki upadają przy naszych stopach nie wzbudzając żadnych emocji. Ot, leciała piłka i spadła.
  A koszykówka... wyzwala z nas rządzę gry zespołowej (przynajmniej u części dam, z którymi mam szansę uczestniczyć na tych cudownych zajęciach trzy razy w tygodniu), zdobywania punktów. Uwalnia z większości dziewcząt chęć bycia w centrum uwagi, kiedy piłka jest wyczuwalna, kiedy obraca się w dłoni.
  Taki w-f właśnie powinien być w liceum. Pełen pasji i wypełniony po brzegi aktywną grą. Piłka powinna wędrować z ręki do ręki, powinna być uderzana o podłogę i tarczę kosza, powinna być z łatwością wpadać do kosza. O tak! Powinna wyciskać z nas pot, ofiarując w zamian zastrzyk pozytywnej energii i spełnienia...

  Koszykówka. Koszykówka? Moja słodka, moja wspaniała. Moja męcząca dyscyplina.
  I niech odkryją w niej przyjemność ci, co uważają ją za męczące widowisko.