Panie X., przez Pana moje serca oszalało.

  Nie wierzę w ideały, nie wierzę w doskonałe istoty, które czarują swym blaskiem zewnętrznym i wewnętrznym. Nie wierzę w osobę, której głos mnie zaczaruje, oddech sprawi, że moje serce zacznie tak szaleńczo bić i kierować się ku niemu.
  nie. nie. nie. !
  Ale znów zostałam poddana prawie idealnej sytuacji i prawie idealnemu spojrzeniu, które utkwiło w mojej głowie, zostało zapisane na karcie pamięci trwałej. Jednym słowem: wpadłam jak wiśnia w kompot. 
 Dokładnie miesiąc temu, 9 kwietnia, zostałam zmuszona do zajęcia miejsca w bocznej nawie, przy chłopaku o kruczoczarnych włosach, który nie wyróżniał się absolutnie niczym! Ale to, co wyprawiał ze swoimi oczami, sprawiło, że nawet teraz widzę te jego niebieskie ślepia i zastanawiam się, gdzie on się do cholery podziewa? Zaczarował mnie. Tak, właśnie tak. Zaczarował mnie swoim spojrzeniem i owinął niemalże wokół palca. Być może nieświadomie? Być może celowo? Prawdopodobnie jest jednym z tych, przed którymi naiwne serca powinny uciekać w najodleglejsze krańce świata. A moje serce do takich właśnie należy, co wiadomo przecież nie od dziś.
 
 Wydaje mi się, że wyskoczyły mi na twarz rumieńce. Może ktoś mi powie, jak się z nimi walczy?
 Ale wracając do tematu...

 ... to był Wielki Czwartek. A ja lubię te 3 dni przed Wielkanocą i chciałam się skupić całkowicie na tym, co dzieje się przy/na ołtarzu. Ale jak niektórzy się domyślili, ze mszy świętej zapamiętałam tylko jeden, prawie nieistotny szczególik: Pana X. z grzywką ułożoną tak, jak uwielbiam najbardziej.
 Jak na mój gust był aż nadto miły, zbyt kulturalny.
 Przez całą godzinę zegarową byłam poddana niezliczonej ilości prostych gestów, które tak bardzo mnie peszyły. A gdyby tego było mało, moja mała De. obserwowała czujnie tego oto Pana X. i informowała mnie na bieżąco, co właśnie wyrabia. Kiedy był zbyt blisko, by wykrzyczeć szeptem jedno z wrażeń, zezowała w moją stronę, powodując wyskoczenie rumieńca na twarz, który zawsze mnie zdradza i pojawia się w najmniej odpowiednim momencie. Ale doszłam do wniosku, że jestem wytrwałą i twardą dziewczynką, i nie dam się sprowokować. Przycisnęłam moje serce do muru, owinęłam wokół niego gruby sznur i zakazałam bić mocniej, niż powinno. Na nic się zdały moje dzielne próby ratowania sytuacji.
  Pan X. po prostu robił sobie ze mnie żarty, świdrując mnie wzrokiem.
Śpiewał tuż przy moim uchu moje ulubione pieśni, prowokując mój organizm do stroszenia włosów na rękach i wytwarzania dreszczy, które wyczuwałam na każdym milimetrze ciała.
Niemalże czułam jego oddech na szyi, którą chroniła szatynowa kotara włosów.
Obserwował czujnie ruch moich palców, gdy próbowałam odgarnąć dłuższe kosmyki włosów i skutecznie oddzielić je od grzywki. Ale pod jego spojrzeniem palce niewidocznie zaczynały mi drżeć i niesforne kosmyki nadal wchodziły do oczu.
Według małej De. jego palce, na które zerkałam co chwilę, zbliżały się niebezpiecznie w stronę mojego kolana. Aż dziwne, że nie byłam w stanie tego dostrzec.
Gdy było trzeba klęknąć, czekał aż zrobię to pierwsza.
W najważniejszym momencie mszy, kiedy moje brązowe spojrzenie utkwione było w Eucharystię, On schylił głowę. Wydawało mi się, że da mi odpocząć, ale nie! Po chwili uniósł głowę i bez najmniejszego mrugnięcia patrzył się w moją stronę. Prawie czułam ciepło płynące z jego ciała. Nie mam pojęcia, jak mała odległość nas dzieliła, ponieważ bałam się ruszać głową. A kiedy wreszcie zdecydowałam się na ten ruch, zajrzałam ponad jego ramię i próbowałam wyszukać choćby jedno nie-natrętne spojrzenie. Reszta wiernych była skupiona na tym, na czym skupiona być powinna. Nikt nie zauważył sceny, w której brałam udział. Odwrócić się było łatwo, gorzej z powrotem. Starałam się szybko musnąć jego twarz i zapomnieć o tym, że klęczy obok. Ale jego spojrzenie, na które natrafiłam - zatrzymało czas. Czułam jak moje serce szamocze się w piersi. Ta chwila była piękna. Naprawdę piękna. I nawet teraz, czuję jak moje serce ściska wzruszenie.
Gdy było trzeba usiąść, czekał aż zrobię to pierwsza, dopiero potem zajmował miejsce obok.
Idąc do Komunii, szłam boczną nawą, On zaś przez środek kościoła. Szukałam go wzrokiem, a gdy mi się wreszcie udało, odetchnęłam z ulgą, nie powstrzymując nawet niespokojnego serca.
Wydawać, by się mogło, że moje przedstawienie się skończyło, ale nie - na sam koniec zrobił coś, czym całkowicie mnie zauroczył. Gdy byłam gotowa do opuszczania kościoła, stałam ciągle w swoim miejscu i wzrokiem wyglądałam mamę i siostrę. On stał wiernie obok, choć nie wiem, jaki miał w tym cel? Zachłannie próbowałam odwrócić wzrok. I gdy wreszcie reszta mojej rodziny dołączyła, odchylił się lekko, przepuścił mnie i dopiero potem sam ruszył za mną. Zagadka została rozwiązana. Przy drzwiach się rozstaliśmy. Wystrzelił jak z procy w stronę parkingu i pozwolił, by półmrok go otulił, tym samym znikając mi z oczu.

  Widziałam go jeszcze w Wielką Sobotę.
Szukałam go przez cały czas, stojąc przed kościołem. A kiedy się skupiłam na obserwowaniu księdza i tego, co mówi i robi, słyszałam w głowie słowa małej De.: Nie szukaj go.
Moje wielkie szczęście, że odwróciłam się w ostatniej chwili przed wciśnięciem się do kościoła. Znalazłam go. Znalazłam. Znalazłam. I jego spojrzenie znowu było takie tajemnicze, takie moje-nie moje. I spędziliśmy "prawie razem" kolejny wieczór. Choć podejrzewam, że tym razem to tylko ja zwróciłam na to uwagę.

  I po którejś niedzieli z rzędu przyzwyczaiłam się, że go nie ma. Naprawdę. Ale zburzył mój spokój, wchodząc do kościoła w dniu bierzmowania Huberta i zajmując miejsce w ławce zaledwie kilka metrów dalej. Tak, właśnie tak. Zajął miejsce świadka i wiem, komu świadkował. I w chwili  bierzmowania, byłam skazana na jego widok. Gdy on nie patrzył, ja zerkałam. A kiedy on patrzył w tym samym momencie, co ja - serce mi stawało i chyba płonęłam dorodną czerwienią...

  I tak chyba zakończyła się moja wspaniała historia z Panem X. Z Panem Idealnie Nieidealnym. Z Panem Tajemnicą. Z Panem Łamaczem Serc.
  Ach!
  I chyba wszystkie kruczoczarne włosy będą przypominały o Nim.
 
___
Wybaczcie za słowotok.