I jeszcze do n-tej potęgi razy napiszę o Nim.

  Nie wiem, czy chcę, by wrócił? Gdyby to było jednak możliwe... Czy miałabym odwagę spojrzeć Mu w oczy mimo wszystko? Odkryć w nich to, co kiedyś chciałam zobaczyć?
  A może minęliśmy się na jednej z dróg w miejscu, gdzie kiedyś ktoś inny ściskał moją dłoń? A może obserwował mnie przez szybę samochodu, gdy wychodziłam ze sklepu i nie odnalazł we mnie osoby, z którą stworzył kawałek historii?
  A może czasem wraca do tego, co było i żałuję, że się skończyło?
  A może...?
  Ile to pytań mi się ostatnio nasuwa?
 
  Moje serce bije niespokojnie. Szamocze się w piersi. Szuka skrzydeł, dzięki którym mogłoby się wzbić i zdobyć miejsca, które są tak bardzo odległe. Pragnie przysiąść na krótką chwilę na Jego ramieniu i poczuć rytm Jego serca. Chcę wiedzieć, że jest bezpieczny, szczęśliwy, kochany. Chcę mieć pewność, że nic Mu się nie stało. Może być nawet na drugim końcu świata! Ale chcę, by wszystko Mu się ułożyło, by osiągnął to, o czym zawsze tak bardzo marzył.
  
  Wracam do listu, który jest w pudełko, między innymi kopertami. Chciałabym tak bardzo poczuć jeszcze raz te wszystkie uczucia, jak za pierwszym razem. Ale nie wyjmę go. Obiecałam sobie, że nie przeczytam go dopóki nie zapomnę. Od 21.07.2008 roku nie miałam go w dłoni. Nie muskałam delikatnie palcami papieru w bladoniebieską kratkę. Nie przyciskałam do serca tych wspomnień. Nie próbowałam wychwycić zapachu jego perfum, którymi spryskał kartkę przed włożeniem jej do koperty. Nie poznałam po raz kolejny jego myśli.
  Chcę tego, ale tak bardzo się boję.

  Nie wiem czy umiałabym tak po prostu ofiarować Mu po raz kolejny kawałek siebie? Nie wiem czy umiałabym wspominać z nim ten wspólny czas i opisać ten, kiedy nie było go w moim życiu?
  Chyba nie starczyłoby mi odwagi i siły. Nie umiałabym zawrzeć myśli w urywanych zdaniach.
  Ale ja chyba tęsknię.

  Moje wspomnienia. Moje myśli. Moje racje. Moje odczucia. Moje słowa.
  Jego wspomnienia. Jego myśli. Jego racje. Jego odczucia. Jego słowa.
  Nasze chwile. Nasze emocje. Nasze pragnienia.
  Połączeni jakąś niewidzialną nicią, która została przerwana w najmniej odpowiednim momencie.
  Na zawsze zachowane w moim sercu chwile/pragnienia, które są przyporządkowane do kategorii "koniec".
  Nie wiem czy umiałabym być dla niego osobą, którą byłam kiedyś. Emocje wygasły, choć jeszcze tli się żar podsycany moimi wspomnieniami. Tak, chciałabym być w Jego pamięci jako osoba, którą warto zapamiętać. Chciałabym być osobą, która kiedyś naprawdę by przy nim stanęła.

  Nie wiem gdzie On jest. A niewiedza boli.
  Powiedz mi Panie, co robi w tej chwili. Właśnie w tej sekundzie?
 
       ?

Notka pisana dwa razy przy:
Shayne Ward - Breathless.
Bronię się przed zapomnieniem.
Ale On już jest tylko wspomnieniem.
Zbyt miłym wspomnieniem, by odeszło
wszystko ot tak.
 On jest. W moim sercu na razie
na honorowym miejscu.