Gdy tylko zapomnisz, wrócę.

Upiór w operze - O tyle proszę Cię.

Zaczaruję Cię i zapomnisz o mnie, ale ja wrócę.
Kiedy wrócisz, bo ja już tęsknię. Chcę wiedzieć.
Kiedy będę miał pewność, że już nie pamiętasz.

  Usiadła na miękkiej kanapie, okryła się jasnym kocem, wytężając wzrok w ciemności. Przez drzwi balkonowe wpadał do salonu cień nocy. Miała idealny widok na ogród i latarnię. Zwinęła się w kłębek, przyciskając kolana do siebie. Czuła się nieswojo. Miała nadzieję, że tak, jak kilka nocy wcześniej – tajemnicza postać w kapturze spojrzy prosto w jej okno, przyciągnie ją wzrokiem i nie pozwoli uciec w bok spojrzeniem. Miała nadzieję, że po raz kolejny ulegnie niebieskim tęczówkom, które kiedyś już obserwowała, być może zakochała się w nich.
  - Powiedz mi, kim jesteś. Powiedz, że mnie kochasz, gdy będę udawała, że śpię – szepnęła cicho, wpatrując się w jasną smugę światła, przed którą się ukrył. – Powiedz mi to nocą, kryjąc się przed światłem latarni. Przyjmuję zachłannie każde twoje słowo. Ale nie widzisz tego. Jestem małą masochistyczną istotką poddaną urokowi twego głosu.
  Odrzuciła koc na bok. Spojrzała ostatni raz w miejsce, gdzie miała nadzieję go spotkać. Nie pojawił się. Ani w tej chwili, ani po dwóch długich sekundach, które mu wyznaczyła. Odwróciła się na pięcie i odeszła, nie spoglądając za siebie. Bała się, że jednak się zjawi. O jedną sekundę za późno.
  Przeszła do swojego pokoju. Nie zapalając światła, po omacku znalazła drogę do łóżka. Zaciskając mocniej powieki, gdy była blisko okna, wślizgnęła się do łóżka. Nakryła głowę kołdrą i próbowała wychwycić w locie sen, który nie chciał nadejść, unikając jej smukłych palców. Bała się nie spać. Bała się, że odkryje kolejne uczucia, które mogły przerodzić się w coś rzeczywistego.
  Kręciła się i błagała duszki odpowiedzialne za wytwarzanie snów, by mogła zamknąć oczy i udać się w jakąś tajemniczą krainę, w której nie było jego. Bez miejsc, w które razem się udali osobno. Bez miejsc, gdzie rozmawiali, uczyli się swojej obecność. Bez miejsc, w których uczyli się patrzeć sobie w oczy bez poczucia wstydu.


  - Hej, mała. Co się stało? – zapytał szeptem, siadając w kącie jej świadomości.
  - Jestem smutna – odparła, spoglądając w jego niebieskie oczy.
  - To widzę. Znam cię lepiej, niż myślisz. Nie ukryjesz nic przede mną. Powiedz tylko, dlaczego?
  - Przez ciebie.
  - Już zrozumiałaś, prawda? – musnął oddechem jej policzek, odgarnął włosy z czoła.
  - Że jestem zakochana?
  - I że wróciłem – dodał, pozostawiając na jej rozgrzanym policzku dotyk swoich zimnych warg – na zawsze.
  - Obiecujesz?
  - Już ci to kiedyś obiecałem.
  - Nie pamiętam.
  - Bo miałaś zapomnieć.

Fragment opowiadania powstającego od 16.05.
Pierwsza część: Mały prolog.

Moment w salonie (usiadła...)
został opisany na stronie 33.