Zwykłe życie, zwykłej siedemnastolatki. Powiedzmy.

  Myślałam, że gorzej być nie może. Ale nie! Los to taka dziwna mieszanka kilkuset chwil, które rozchodzą się w przestrzeni, by pewnego dnia się zderzyć i wywołać katastrofę mniejszego lub większego stopnia.
  Wszystko zaczęło się w piątek wieczorem, kiery to miałam już zaplanowaną całą sobotę, przy słonecznej pogodzie w niedzielę i oczywiście poniedziałek. W tym wszystkim wyeliminowałam z moich planów kilka drobniutkich szczegółów, przez które moje plany diabli wzięli.
  Jadąc do domu w piątkowe, jakże piękne popołudnie, naradziłam się z moją uroczą siostrą, że posprzątamy dom, ażeby w sobotę rano jechać na zakupy. Tak też zrobiłyśmy. Ogarnęłyśmy całe nasze (nasze w pełni, gdy biegamy od pokoju do pokoju z ściereczką w ręku i odkurzaczem plączącym się pod nogami) skromne m-3 w godzinę, może coś ponad godzinę. Z pełnym zapałem wycierałam kurze, szorowałam wannę, wypolerowałam lustro i całą łazienkę, pozmywałam podłogi i odkurzyłam wszystkie szatańskie dywany (3 chodniki w przedpokoju i mój dywan, który można policzyć jako 15 dywanów o powierzchni 100 metrów kwadratowych. Skubany mieście w sobie wszystko. Ba! Kiedy go odkurzę za chwilę jest prawie takie sam). Poszło łatwo. O godzinie dziewiętnastej spoczęłam na łóżku z zamiarem obejrzenia mojego zacnego serialu na Tv4 (ciekawskich odsyłam do programu telewizyjnego).
  Piątek był udany, więc chętnie położyłam się spać z zamiarem dogonienia soboty. Że też tak się na nią cieszyłam!
  Z bólem brzucha, który zresztą zignorowałam (okresowy pewnie, pomyślałam, spóźnia mi się dziad od ponad miesiąca). Ubrałam się cieplutko i niemalże wybiegłam z domu, pokonując 72 schodki na dół. Zajęłam swoje honorowe miejsce z tyłu po stronie kierowcy, by spoglądać czasem na innych podróżników zza książki. Wspomniany ból towarzyszył mi przez cały czas w samochodzie i minął, gdy tylko moja siostra, wg niej: idealnie, zaparkowała tyłem. Kilka godzin przerwy, gdy przechadzałam się od sklepu do sklepu.
  Wsiadam do samochodu zaczyna się ból, który miał mnie nie opuścić przez kilkadziesiąt godzin, co wcale miłe nie było.
  Ignorując ból, jem obrzydliwy rosołek (Knorra chyba), z racji tego, że nikomu nie chciało się czekać aż rozmrozi się mięso na spaghetti. Przebolałam to żółte coś, co z pewnością mogłabym zastosować przesoloną wodą z odpowiednią dawką barwników.
  Godzina czekania na Elę i pannę Julię, i razem z nim do fryzjera jako osoba towarzysząca i zabawiająca Julkę, co przyjęłam z radością stęsknionego serca.
  Siadamy na czerwonej kanapie. Słucham radia i Justyny, zajmuję jakoś Julkę i błagam, by po mnie nie skakała. Towarzyszy temu wypatrywanie przeszłości, o której kiedyś tu wspomniałam (np. notka nr 81, 82). Wiedziałam, że się nie pojawi i wiedziałam, że mimo wszystko tak będzie lepiej. Już raz jego brązowe tęczówki zburzyły mój spokój.
  Koncentrując się na moim bólu odwróciłam wzrok od drzwi na kilkanaście minut (co wierzcie mi, często się nie zdarza) i kiedy przyciągnięta jakąś dziwną siłą znowu tam spojrzałam - zapomniałam nagle o tym, o czym zapomnieć od prawie rana nie mogłam. Poznałam jego chód, sylwetkę i twarz. Zapamiętałam go tak dobrze, jak zapach Julki, która stała tuż obok mnie. Serce mi stanęło, zapomniałam jak się oddycha. Zrobiłam minę pokrzywdzonego dziecka i błagałam pana D., by nie odchodził.
  Ale odszedł. jak poparzona podeszłam do okna, kryjąc się za żaluzjami, czy jak to pionowe coś w oknach się nazywa. Julka za mną. Stał przy swoim samochodzie o dziwnym odcieniu różu, trzymając torbą z zakupami w ręki. Przy nim chłopak w czarnej kurtce. Myślałam, że zaraz do niego wsiądzie i odjedzie, ale nie. Widząc, że zamyka swojego Cinkusa(?), wróciłam posłusznie na swoje miejsce, wzbudzając tym ciekawość innych.
  Właściciel różowej koszuli (Boże, od kiedy on nosi takie rzeczy?!), pięknych, brązowych oczu i ciemnych włosów stanął przy jednej z kas ewidentnie na kogoś czekając. W jednym ręku trzymał pęk kluczy, w drugiej swój odwieczny atrybut, czyli telefon. Zapewne pisał do jednej z 600 tysięcy dziewczyn, które znał i, z którymi był (nie byłam jedną z nich, żeby zaspokoić waszą ciekawość). Stał i patrzyła. Ja siedziałam i też patrzyłam, a co! Miałam być gorsza?
  Ela, widząc moją zbolałą minę, zapytała, czy ciągle mnie boli, wciskając jednocześnie do ręki pieniądze na proszki. Wzięłam je, wzięłam Julkę i poszłam na spotkanie z przygodą. Opuściwszy salon Justyny, zaczęły trząść mi się nogi, ręce i nie wiem, co jeszcze, dlatego też wzięłam Julkę na ręce, żeby nie widziała tego, jak na mnie ciągle działa. Stojąc w kasie w długiej kolejce zaczęłam rozglądać się za proszkami. Nie ma nigdzie! Muskam wzrokiem jego profil i moje spojrzenie zatrzymuje się na ogromnej szafce z lekami, która znajduje się tuż... za jego plecami. Krew by to zalała. Cóż, trzymając Julkę, staję krok za nim i słyszę zwykłe, cholerne "cześć". Miałam ochotę zapaść się pod ziemię, zwiać na drugi koniec świata albo poprosić go, by powiedział to jeszcze raz, jeszcze raz i tak bez końca. Odpowiedziałam mu podwójnie, co spowodowane było moim stresem. Ścisnęłam w dłoni Ibuprom i stanęłam w kolejce za blondynką, która czekała na kasjerkę. Pan D. podchodzi do niej (jego mama?) i bierze zakupy. Ja płacę za swoje i zerkam na jego plecy. Przechodząc przez próg wyznaczający granicę tej chwili i przyszłej, granicę zapomnienia - odwraca się i nasze brązowe spojrzenia krzyżują się na chwilę. Do końca pobytu u Justyny myślę tylko o nim.
  Wracam do domu i pierwsze co robię, przebieram się w piżamę i ukrywam pod kołdrą. Ból staje się nie do zniesienia. Mama zabiera mnie do lekarza, który każe mi zażywać dwie No-spy co trzy godziny. Nic nie pomaga. Mam ochotę połknąć cały flakonik Ketanolu, ale kiedy myślę, że mogę odfruną, rezygnuję. Zasypiam zaraz po Mam Talent. Budzi mnie mama w nocy z pytaniem, jak się czuję. Odpowiadam jej zgodnie z prawdą. Kładzie się obok mnie, nie mogę spać. Przed 5 idę do kuchni po cudowną dawkę nic nie pomagającej No-spy, która stała się impulsem do wymiotowania. Wracam do łóżka lodowata jak nieboszczyk, choć wcześniej myślałam, że się roztopię. Mama przykrywa mnie szczelnie kołdrą, jakoś zasypiam. Budzę się nad ranem, szykuje się cała niedziela w łóżku. Z planów figa z makiem. Po dziewiętnastej jadę do lekarza. Naciska, przyciska, zadaje milion pytań. Boli, stara krowo!, mam ochotę krzyknąć, ale tylko zakrywam twarz dłonią i ocieram łzy. Skierowanie do szpitala.
  Warszawa, potok łez, bo pewnie będę miała wycinany wyrostek. Całą drogę mama trzyma mnie za rękę. Szpital nr 1 odsyła nas do szpitala nr 2. W szpitalu numer 2 znowu jestem poddana badaniu, gdzie babka myśli chyba, że jej dłonie mają kojącą moc. Niestety muszę być pod opieką endokrynologa - odsyłają nas do szpitala numer 3. W szpitalu numer 3 godzina czekania, znowu badania lekarki. Pobieranie krwi przez nieogarniętego mężczyznę z ładnymi dłońmi, badanie moczu. Odesłanie do szpitala numer 4 na USG. Znowu ból. Potem znowu do szpitala numer 3 z wynikami. Godzina czekania. Badanie. Skierowanie na oddział. Noc w szpitalu. Czekanie do pierwszej, aż ktoś łaskawie przygotuje mnie i K. na kroplówkę. Sen. Pobudka w nocy dwa razy przez pielęgniarkę, która majstruje przy mojej dłoni i kroplówce. Wstaję przed siódmą, bo nie mogę spać. Badanie przez 3-4 lekarzy. Potem USG, badanie krwi. Odpis do domu, bo nie muszę mieć operacji.
  Jazda do CZD. Kłopoty z przyjęciem. USG. Mam dosyć, mama wciska we mnie 3 butelkę wody. Zaraz nią zwymiotuję, ale jestem dzielna.
  Badanie USG wykazuje, że to nie wyrostek, a... owulacja i wiadomość, że mogę co miesiąc przechodzić takie bóle.
  Wracam do domu, wchodzę do łóżka i mam ochotę zostać tam do końca życia. Po 3 godzinach leżenia mam dosyć. Przychodzi Łukasz z Ulą, z płytą ze ślubu. Potem rozmowa z Nim. Stęsknił się. Potem rozmowa z Nią. Jej opowieść o tym, co się działo. Sen. Zbawienny sen i wizja dwóch kolejnych dni w domu.

  Nigdy więcej niech nikt mi nie mówi, że mam szczęście.