Jesienne kasztany.

  Mam ochotę nagromadzić w kieszeniach brązowe kasztany i na każdym z nich narysować oczka i uśmiechniętą buźkę. Zrobić sobie z nich małych ludzików, którzy dumnie sterczeliby na moim biurku, nieśmiało wychylali się z otwartego piórnika. Mam ochotę przejść się po jesiennym lesie i zrobić bukiet z kolorowych liści. Ogromny, piękny, pachnący lasem. Mam ochotę nawdychać się świeżego, mroźnego powietrza i śmiać się przy tym głośno, by bolały mnie wszystkie mięśnie. Jak wczoraj. Mam ochotę usiąść na drewnianej ławce z kubkiem gorącego kakao i patrzeć na niebo. Okryta grubym kocem.
  I wsłuchać się w siebie. W ten głosik, który nuci sobie od kilku dni wesołe piosenki. W moje tęskniące mocno serce. Chcę śmiać się. Chcę płakać ze śmiechu i trzymać się za brzuch, próbując złapać dawkę niezbędnego tlenu.
  Poszukam kasztany i podaruję Wam kilka. Na szczęście. Może razem usiądziemy i zrobimy piękne, brązowe korale. Zawiesimy je sobie na szyi i pokażemy wszystkim, że umiemy się bawić i cieszyć się z jesieni, choć jest zimno. Co Wy na to?
 
  Pęka coś we mnie, kiedy jesteśmy razem. Osobno, a może jednak razem. W milczeniu, w słowie, w każdej myśli. Coś kiełkuje we mnie i wystawia się w stronę nadziei. Szczerej, prawdziwej. Czuję takie ogromne szczęście i chcę się śmiać. I chcę tęsknić, i kochać, i płakać. Chcę też wspominać, bo to jest dobre. Mimo wszystko.

  Pójdę do lasu. Powypycham sobie kieszenie kasztanami, szyszkami i patrząc się na nie, będę myślała, że tak jest dobrze. Nawet jeśli inaczej byłoby lepiej. Tak jest idealnie, bezpiecznie.

  W poszukiwaniu kasztanów?