Zniknij na zawsze. Albo nie, zostań ze mną.

 
Maria Mena - I miss you love.

 
  - Nie maż mnie po rękach! - wykrzykujesz cicho, żeby tylko do mnie dotarła ta informacja.
  - Dlaczego niby nie?! - odpowiadam pytaniem, uśmiechają się szeroko.
  O tak, wiem, że nienawidzisz, kiedy dźgam Cię długopisem z najcieńszymi końcówkami ani kiedy Cię mażę. Ale Ty też dobrze wiesz, że ja nienawidzę, kiedy wyżywasz się na mojej ręce. Lubimy się denerwować, prawda? Sprawia nam to taką ogromną satysfakcję, należy do naszego rytuału, którego wcale nie rozumiemy.
  Patrzę na Ciebie z wyczekiwaniem i zastanawiam się, co tym razem wymyślisz.
  - Bo mam randkę - mówisz z tajemniczym uśmiechem.
  Dobrze wiem, że to nieprawda. Dobrze wiem, że po lekcjach wyjdziesz z szatni, poczekasz na chłopaków, potem przejdziecie przez gimnazjum (wbrew zakazom) i pójdziecie prosto do swoich domów. Wiem o tym doskonale, ale i tak czuję ukłucie zazdrości w sercu, którą potęguje widok pewnej osoby w wyobraźni.
  - Mhm, ciekawe z kim? - pytam z ironią.
  - Z tobą.
  Po raz drugi mnie zaskoczyłeś. Tak bardzo, że nie wiem, co powiedzieć. Milczę kilka sekund i odpowiadam coś zgryźliwego, co podsumowujesz słowami: zraniłaś mnie.
  A i owszem. Wiem. Wiem o tym. Ale co miałam zrobić?
  Patrzę w te Twoje niebieskie ślepia i zastanawiam się, czy już wiesz, że od kilku miesięcy coś we mnie dojrzewa. A może od kilkunastu? Czy już wiesz, że nie mogę bez Ciebie żyć? Że tęsknię czasem tak bardzo, że z bezsilności chce mi się płakać, nawet gdy stoimy obok siebie. Czy już wyczytałeś z mojego spojrzenia, że jestem uzależniona od Ciebie (tego dowiedziałeś się kilka minut temu). Od Twoich słów, śmiechu, głosu, dotyku rąk, zapachu.
  - Pójdę z tobą na randkę. Do biblioteki - uśmiecham się, przygryzając wargę.
  - Dobra.
  Wiem, że zapomnisz o tym, co Ci powiedziałam. Mija przecież tyle godzin od tej sytuacji, od tej rozmowy. Mimo że wiem, iż zapomnisz - powoli się przebieram w szatni, czekając na Ciebie. Dzwonię do mamy i mówię, że będę później.
  Odwracam się na ułamek sekundy bokiem. Poczuwszy Twój dotyk na swoim przedramieniu, spoglądam w Twoją stronę.
  - Jedziem!
  I ruszamy razem przez korytarz pełen rozwydrzonych dzieci. Och, jak się cieszę się, że ten etap mamy już za sobą.
 
  O jakże za Tobą tęsknię.
  I uwielbiam sytuacje takie, jak dzisiaj, kiedy nie pozwoliłeś mi sięgnąć po kurtkę. Stanąłeś na przeciwko mnie i spojrzałeś mi w oczy. Bliziutko. Bliziuteńko. I po raz kolejny mogłam napajać się Twoim słodkim zapachem i zobaczyć cały świat w Twoich niebieskich tęczówkach. Nigdy nie zapomnę tego ciepła i nadziei w Twoim spojrzeniu, kiedy zapytałeś:
  - Idziesz z nami?
  - Gdzie?
  - Na kebaba.
  - Nie wiem.
  - Chodź.
  Ulegam. Być może wiedziałeś, że pójdę, że się zgodzę bez wahania. O jakże lubię Cię drażnić. I stać z Tobą na środku chodnika, i śmiać się głośno, i odpowiadać na pytania, czy chciałabym mieć taki a taki samochód.
  Tak, uwielbiam stać z Tobą na środku chodnika, a potem patrzeć na to miejsce i uśmiechać się do siebie, gdy przechodzę koło niego.
  Uwielbiam Cię wspominać, gdy wracam ze szkoły. Gdy wstaję i idę spać. Kiedy myję zęby i szukam dwóch takich samych skarpetek. Lubię poprawiać Ci humor i mieć Cię czasem dosyć. Mieć nadzieję, że spotkamy się za kilka godzin i, że napiszesz do mnie. Lubię za Tobą tęsknić i lubię wiedzieć, że Ty też tęsknisz, gdy nie ma mnie zbyt długo. Bo tęsknisz, mówiłeś mi o tym. I lubię, kiedy mówisz, że mnie kochasz podczas sprawdzianu z matematyki i tę moją niepewność, czy to prawda, czy kolejny nasz żart.
  - Wiem, że mnie kochasz.
  - No oczywiście.
  - I że żyć beze mnie nie możesz.
  - Tak jak Ty beze mnie.
  - No właśnie.
  Uwielbiam o Tobie pisać. Mój pamiętnik jest przesiąknięty Tobą ostatnio. Mój wzrok, moje serce i nozdrza także. Nie raz poczułam Twój zapach nagle, choć wcale nie było Cię obok.
  Mimo że czasem mam ochotę wydłubać Ci oczy cyrklem i pobić dziurkaczem, po prostu bądź.
 

  A mimo wszystko, czasem mam ochotę zamknąć oczy ze świadomością, że gdy je otworzę - Ty znikniesz na zawsze.
  Nie wiem, jak sobie poradzę bez Ciebie.

I to nie jest ten sam chłopak,
co w poprzedniej notce.
Dlatego wyeliminowałam
zakochania i tym podobne.
(w poprzednim poście oczywiście)