Ludzie wracają, gdy my o nich zapominamy.

Kasia Kowalska - Bezpowrotnie.

  Noc.
  Nie mogę zasnąć. Przekręcam się z boku na bok. Zaciskam mocno powieki, ale otwieram je szybko. Nie mogę o nim myśleć. Nie mogę pozwolić, by to brązowe spojrzenie znowu przeszyło moją duszę na wskroś. Choćby tylko w wyobraźni. Nie mogę pozwolić, by Jego palce znów muskały wnętrze mojej dłoni, pochylone plecy, szyję. Choćby tylko w moich namacalnych wspomnieniach. Nie mogę pozwolić na to, by moje brązowe tęczówki chciały oglądać Jego czoło, gdy pojawiają się na nim te cudowne zmarszczki. Tylko on w ten sposób doprowadzał mnie do szaleństwa.

  Rano.
  Nie chcę otworzyć oczu, by cudowny sen o nim nie minął. Tam należał do mnie, był mój. Nie znowu, bo nigdy nie należał w pełni do mnie. Zawsze był ktoś między nami, na kogo spoglądał, gdy ja odwracałam wzrok.
 
  Matematyka.
  Pani tłumaczy zadanie, ja nie mogę się skoncentrować. Przybliżam swoje krzesło do krzesła D. Pochylam się w Jego stronę. Już zna ten gest.
  - Doszłam do pewnego wniosku - szepczę, spoglądając na panią. Już jest jej chyba wszystko jedno. Cudem wytrzymuje z naszą klasą.
  - No? - pyta z błyskiem ciekawości w niebieskoszarych tęczówkach. Wiem, że lubi nasze rozmowy na lekcjach. I wiem, że konsekwencją tych rozmów będzie Jego nierozumienie tematu. Moje pewnie też.
  - Doszłam do wniosku, że ludzie zawsze wracają.
  - Nie zawsze - odarł, prostując się lekko.
  - Zawsze. Wracają, kiedy my o nich zapominamy, nie myślimy o nich. Kiedy zapominamy o ich istnieniu.
  - Ja zapomniałem i jakoś ten ktoś nie wrócił.
  - K.? - pytam.
  - Nie, O. Nie wróciła, choć zapomniałem o niej.
  - Aj tam. Ona się nie liczy. Chodzi o mi takie osoby wiesz...
  - Nie rozumiem cię - irytuje się.
  - Chodzi mi o osoby ważne, które miały jakieś znaczenie w naszym życiu.
  - Aha.
  - Ja miałam spotkanie z moją przeszłością - szepczę lekko zawstydzona. Wiem, że go to zainteresuje. Pochyla się. Robi minę z serii mów szybko, o co chodzi. - I ta przeszłość powiedziała mi "cześć" - dodaję, przepisując z tablicy przykład. - Mimo, że opuściłam dwie lekcje, rozumiem go. Okej, przerabialiśmy to wcześniej, gdy byłam na lekcjach, ale sam fakt, że nie czuję się tępotą jest ważny.
  - A mówią, że to ja jestem nienormalny - podsumowuje, sięgając po zeszyt. Zapewne nie po to, by zająć się lekcją. Czekam tylko jak zacznie rysować na marginesie. Jestem jednak zbyt dumna, by spojrzeć w jego stronę.
  - Spadaj! - fukam i kończę przykład.
  Nawiązuję potem do tematu przeszłości, ale wycofuję się. Nie mam odwagi powiedzieć mu wszystkiego.
 
  Tak, ludzie zawsze wracają. Szczególnie ci, o których powinno się zapomnieć na zawsze.