Jak Ty jutro przeżyjesz beze mnie? *

Faith Hill - If I'm not in love with you.

Jak tam?
Źle.
Dlaczego?
Bo chyba się zakochałam.

  Piszę z takim ogromnym pragnieniem serca. Jest w nim tyle sprzecznych, walczących ze sobą uczuć, popędzanych przez wspomnienia. Boję się tak bardzo, że pewnego dnia otworzę oczy i nie będę w stanie przypomnieć sobie niektórych momentów ze swojego życia, których czasem mam tak bardzo dość. Boję się, że pewnego dnia te wszystkie spisane słowa zaczną mieć inne znaczenie, gorsze, tak dalekie, obce.

  Chcę tworzyć przyszłość, nie zapominając o tym, co przeżyłam dotychczas. Czuć na swojej zimnej dłoni dotyk jego zimnych palców. Chcę, by przenikał mnie na wskroś, zajrzał na dno mojej duszy i wyczytał wszystko to, czego nie umiem nazwać słowem. Tęsknotę, zazdrość, nadzieję i strach, że pewnego dnia zniknie. Tą nieogarniętą rozumem radość, która jest we mnie nawet wtedy, kiedy w oczach błyszczą kryształowe łzy. Tęsknotę nie do opanowania, kiedy jego ramię muska moje, gdy siedzimy obok. Zniecierpliwienie po ostatniej lekcji w piątek, kiedy idąc obok siebie do szatni, wiemy, że spotkamy się najprawdopodobniej dopiero w poniedziałek rano. Nie lubię weekendów, tych dwóch wolnych dni, kiedy nie wypełnia ich jego uśmiech, niebieskoszare spojrzenie, palce muskające delikatnie ołówek, którym na kartce papieru odzwierciedla to, co widzi oczyma wyobraźni i wieczorów, kiedy nie pyta, czy jest coś ciekawego w telewizji.
  Nie lubię być bez niego, nawet jeśli łączy nas tylko więź na linii koleżeńskiej. Nie lubię oddychać powietrzem, które nie jest przesiąknięte jego zapachem. Jego oddechem, które czasem delikatnie muska mój policzek, gdy szepcze mi coś na ucho, zerkając na prowadzącą lekcję nauczycielkę. Nie lubię siedzieć sama w ławce na lekcjach, które spędzamy razem. Nie lubię pustego krzesła obok i większej powierzchni ławki, o którą razem tak zawzięcie walczymy. Nie lubię mojego wyczekującego spojrzenia, które szuka go w tłumie innych ludzi. Nie lubię bardzo.
  Wolałabym, żeby był zawsze. Taki naturalny, prosty, bliski, ale nie za bardzo. Każdy etap ma coś w sobie, choć pewnie ten jest tym ostatnim. Nie pragnę nic więcej. Nie, nie jestem dobrą aktorką ani ogromną optymistką. Czasem lepiej nie wiedzieć. Czasem lepiej nie pragnąć.
  nim_fomanka chyba miała rację. Albo zaczęłam się nad tym zbyt intensywnie zastanawiać i w końcu się przeobraziło w rzeczywistość. A może to mój apel serca, które pragnie być dla kogoś.
  Nie lubię myśleć, że kiedyś mi się uda dotknąć tej części jego duszy, która jest zarezerwowana dla miłości życia. Nie lubię sobie wyobrażać, że to niebieskie spojrzenie, które kilka razy spojrzało tak, że po prostu musiałam odwrócić wzrok - będzie wypatrywało mnie z nadzieją, że już niedługo się pojawię. Nie lubię sobie wyobrażać, że jego ramiona obejmą mnie ciasno, wyjawiając najskrytsze uczucia. Ani, że jego ręka ukryje moją dłoń na spacerze, kiedy nie będę miała rękawiczek. Nie lubię tej świadomości, że tylko ja tak naprawdę drżę pod jego spojrzeniem, dotykiem jego słów.
  Nie lubię wypatrywać dnia, kiedy to wszystko minie, stanie się zabawnym momentem niewartym uwagi. Bo nie chcę, by był ot tak. Chcę, by był naprawdę. Od początku do końca. Nierealnie mój.
  Chciałabym, by kiedyś wziął mnie za rękę, gdy odwrócę się na pięcie i będę chciała odejść, i żeby szepnął przytulając mnie do siebie: nie odchodź, bo ja tak bardzo potrzebuję Cię, by być.
 

 Powiem Ci to, kiedy będziemy się żegnać na zawsze. Powiem Ci wtedy wszystko.

 
 * "jutro" - dzień, kiedy miało go nie być w szkole.