Matkę ma się tylko jedną! Ja się od swojej oddaliłam.

Oddaliłam się od ważnej, najważniejszej Osoby w moim króciutkim życiu. Oddaliłam się od Kobiety, która przez dziewięć miesięcy nosiła mnie pod swym Sercem, wstawała do mnie w nocy, przytulała, kiedy płakałam. Mimo, że była wiele razy zmęczona - podnosiła mnie po raz kolejny z łóżeczka, żeby tylko przytulić, żebym mogła poczuć Jej bliskość, żebym mogła czuć się bezpiecznie.

Wiele razy nad tym myślałam. Nie dostrzegałam tego aż tak bardzo, jak dziś.To właśnie godzinę temu, zdałam sobie sprawę, że odgrodziłam się od Niej wysokim, szerokim murem. Próbuje się do mnie przedostać. Ale ja sprawiam, że jest coraz wyższy, wyższy i wyższy... Tkwię w małym kwadracie, w którym myślę, że mam wszystko. Przyjaciół. Szczęście. Miłość. Tak nie jest. Zrozumiałam to dopiero dziś.

Jej Serce wie o mnie wszytko. Odczuwa, kiedy jest mi źle, nie zmyli Go radosny uśmiech. Wie, kiedy trzeba podejść, przytulić, zapytać co się stało? Serce wie.

Ja milczę. Mówię, że wszystko jest OK, lub po prostu "nie wiem". Moje dwie odpowiedzi.

"-Co się z Tobą dzieje?

-Nie wiem [wzruszam ramionami, wyglądam przez okno samochodu]

- Zmieniłaś się. Nie mówisz mi nic.

- A co takiego mówiłam kiedyś?! [Podnoszę głos. Drży. Do oczu napływają łzy]

 - Mówiłaś wiele o sobie. Co Cię dręczy, co sprawia ból. A teraz? Zamykasz się w pokoju i myślisz, że tak się odgrodzisz. Jest coś, co sprawia Ci ból. Myślisz, że tego nie widzę? To, że nic mówię, o nic nie pytam - nie znaczy, że nie dostrzegam, kiedy jest Ci źle, kiedy jesteś smutna. Co się stało? Co cię dręczy? Proszę, powiedz mi. [Nie wytrzymuję. Z oczu kapią łzy. Wycieram je wierzchem dłoni. Mam nadzieję, że ich nie zobaczy. Obejmuje moją rękę. Czuję jej bliskość, jej ciepło. Zaczynam płakać bardziej. Wyglądam przez okno. Unikam jej spojrzenia.]

- Nic mi nie jest. [Kolejna wymijająca odpowiedź. Próbuję ją okłamać.]

- Nie wmówisz mi tego. Płaczesz, więc coś się stało. Powiedz mi. Chcę z tobą rozmawiać, ale nie umiem.

- Nikt się ze mną nie umie porozumieć... [Łzy. Sklep. Na szczęście się zatrzymuje.] Doprowadzam się do porządku. Wraca do tematu. Ale nie umiem odpowiedzieć na żadne z pytań. Może kiedyś będę umiała jej o wszystkim powiedzieć. Wiem, że to pomoże. Teraz nie potrafię. Wolę milczeć. Zamknąć się w sobie. Udawać, że jest dobrze...]"

Fragment rozmowy Córki z  Matką. 

Oddaliłam się od Niej. Nie umiem wrócić na dobrą drogę. Nie umiem odnaleźć Ilony, która gdzieś się zagubiła.

Zmieniłam się. Stałam się dojrzalsza pod wieloma względami. Nauczyłam się patrzeć inaczej na życie. Wiele cech zmieniłam na lepsze...

Często myślę, że mogę wszytko zrobić SAMA! 

A jak jest naprawdę?

Pod maską 15 letniej, dojrzałej w jakimś stopniu Nastolatki, kryje się zagubione, tajemnicze, samotne Dziecko. Które wciąż potrzebuje czułości, bliskości Matki. Jej ramion, głosu, piersi, dotyku, zapachu skóry.

Często odrzucam tę myśl. Myślę, że mogę przejść przez życie bez niczyjej pomocy...

... a przecież ja się dopiero uczę sztuki życia. A najlepszym Nauczycielem jest Matka. Dlaczego Ją odrzucam, ranię swoim zachowaniem? Nie umiem powiedzieć, co leży mi na sercu.

Matkę ma się tylko jedną. Ona kiedyś odejdzie... Dopiero wtedy odczuję jak wiele rozmów, chwil straciłam. Ale wtedy już ich nie odzyskam. Odejdą bezpowrotnie. Nie nadrobię straconego czasu.

Muszę nauczyć się z Nią rozmawiać. Ona ma życiowe doświadczenie. Jest moją Nauczycielką. Tylko Ona może wskazać mi poprawną Drogę. Tylko Jej ramiona i głos - może sprawić, że czuję się w pełni szczęśliwa i bezpieczna. Tylko Jej "Kocham Cię!" jest naprawdę szczere. Tylko Ona może dać mi siłę na każdy nowy dzień. Tylko Ona daje mi każdego dnia miłość bezgraniczną.

Tylko Ona. Moja Mama.

Jestem jeszcze Maleńką Ilonką. Jej Dzieckiem. 

Jestem jeszcze Dzieckiem. Zawsze będę dopóki Ona jest wśród Nas, dopóki Jej serce bije.

Potem?

Też będę.

Do końca mej ziemskiej wędrówki pozostanę - Dzieckiem. Tylko, że z biegiem lat dojrzalszym, mądrzejszym.