Pozostał po Niej tylko Cień...

Siadam w pustym pokoju. Włączam piosenki, które chciał, żebym sobie ściągnęła i przesłuchała.

Zamknęliśmy Księgę, którą miałam nadzieję przez tak długi czas z Nim skończyć.

Wszytko odeszło w zapomnienie. Chwile z Nim spędzone, rozmowy...

Nie umiem o tym pisać. Po raz kolejny oszukała mnie Miłość. Złapałam się na czułe słówka.

 

Jeszcze kilka dni temu, kiedy stawałam przed lustrem widziałam uśmiechnięta Dziewczynę. W oczach widać były iskierki radości. Miała siłę by witać każdy nowy dzień. Otwierała oczy z myślą, że jest tak blisko Osoba, której potrzebuję, której chciała oddać swoją Miłość, swoje Serce, swoje sny.

Gdzie jest tamta Dziewczyna?

Pozostał po niej tylko cień, wspomnienie...

Rozglądam się i dostrzegam tą samą postać. Ta sama sylwetka, kolor włosów. Ona.

To naprawdę Ona?

W oczach smutek, spojrzenie w którym nie ma żadnych uczuć. Tylko żal, ból. Ktoś zadał jej wielki cios? Na twarzy nie ma uśmiechu, którym jeszcze dwa dni temu zarażała. Głowa spuszczona. Spuchnięte oczy, jakby miała za sobą nieprzespaną noc. Idzie wolno, jakby od każdego następnego kroku miało zależeć jej życie. Nie rozgląda się jak kiedyś. Nie wystawia twarzy do słońca, nie słucha śpiewu ptaków... Choć nawet one milczą.

Idzie przed siebie. Powoli. Zamyślona. Potrącana przez pędzące gdzieś osoby.

 Wciąż za nią idę. Jest mi jej żal. Jestem jej Cieniem. Tym sprzed dwóch dni. Kiedy miała nadzieję. wiarę, Miłość. Wierzyła w swoje siły. Cieszyła się z każdego szczegółu. Z uśmiechu matki, śpiewu ptaków, zielonej trawy.

Jestem jej Cieniem, który bezszelestnie się za nią skrada...