Coma.

  Pamiętam dzień, w którym dowiedziałam się o łódzkim zespole. Na początku ich muzyka była dla mnie potokiem słów z dodatkiem muzyki. Po prostu. Po jakimś czasie, odkryłam pierwszą piosenkę, w której zakochałam się szaleńczo. "Piosenka pisana nocą." Kiedyś ściągnięte piosenki, które usunęłam po krótkim czasie, po raz kolejny rozgościły się na moim twardym dysku.

  Zaczęłam od nowa wsłuchiwać się dokładnie, odkrywać ich sens, niekiedy przesłania. Nie wiem kiedy zorientowałam się, że Coma została moim numerem jeden. Uczyłam się przy niej czegoś nowego, wylałam wiele łez, oddałam wiele uśmiechu. Nie raz leżałam z zamkniętymi oczami, wsłuchując się w brzmienie gitary, perkusji, wyszukując każdej nutki. Lubię oddychać w rytm pulsujących dźwięków – spokojnie, a za chwilę gwałtownie, nerwowo.

  Kocham w ich muzyce wszystko. Słowa, które poruszają duszą i niekiedy sprawiają, że rozpada się na milion kawałeczków. Kocham te dźwięki, które trafiają do najdrobniejszych jej zakamarków. Przy każdym dźwięku relaksuję się, szukam siebie, płaczę i śmieję. Mam ochotę tańczyć, śpiewać a za chwilę rzucać czym się da. Wyzwala emocje. Wyzwala krzyk, który siedzi gdzieś tam głęboko.

 

  Nie umiem powiedzieć, dlaczego tak bardzo ich uwielbiam. Jest pewnego rodzaju... wyrażeniem siebie. Żaden zespół, żadna wokalistka nie była w stanie rozbudzić we mnie chęci posiadania wszystkich płyt, które znalazły się na polskim rynku. Ich mam - dwie.

  "Pierwsze wyjście z mroku" - jest cudowna. Nie umiem znaleźć innego słowa. Jest idealna. Ta płyta jest spełnieniem marzeń.

  I dziwne, że nie potrafię nazwać tytułami piosenek, a teksty znam na pamięć [przynajmniej większość.]

  A "Hipertrofia"? Nie poznałam jej jeszcze dobrze. Zdążę.

 

  I <3 Coma.